ลูกผู้ชายตัวจริง - I

          หลายๆ คนคงจะนึกถึงผู้ชายแมนๆ กล้ามโตๆ หรืออาจจะเป็นภาพของนักเรียนนักเลงก็ได้ ผมจะเล่าให้ฟังว่าลูกผู้ชายตัวจริงของผม  ที่ผ่านเข้ามาในชีวิตนั้นเป็นแบบไหน ชีวิตของเด็กต่างจังหวัด  มันก็คงไม่มีอะไรดีไปกว่า  การวิ่งเล่นตามท้องทุ่งนา หรือเตะฟุตบอลพลาสติก เล่นกันตามชุมชนต่างๆ ของแต่ละพื้นที่ เด็กผู้ชายเวลารวมตัวกัน มันก็มักจะเล่นอะไรแผลงๆ ไปตามเรื่อง อุเทนเป็นเพื่อนรุ่นเดียวกันเป็นพี่น้องกับแจ็ค เป็ดเป็นเพื่อนรุ่นเดียวกับเปี๊ยก แจ็ค และตี๋ พวกเราก็เป็นเด็กผู้ชายเหมือนทั่วๆไป ชกต่อยกันบ้างเป็นเรื่องปรกติ บางคนก็ร้องไห้เพราะมันเจ็บอย่างผม บางคนก็ไม่เคยร้องซักกะแอะ ทะเลาะได้กับทุกคน ทุกรุ่นไม่เคยกลัวใคร พวกเราก็โตมาอยู่ในชุมชนเดียวกัน พอเริ่มโตขึ้นบางคนก็เลิกเรียนต่อ บางคนก็ได้มีโอกาศเรียนต่อ ในช่วงอายุ 11-12 ปีก็น่าจะเป็นช่วงรอยต่อของชีวิตเด็กผู้ชายที่กำลังจะเปลี่ยนแปลงไปสู่วัยรุ่น เสียงก็เริ่มแตก นมก็เริ่มโต อะไรๆ มันก็เริ่มโตขึ้น
ผมมีโอกาศได้เรียนต่อชั้นมัธยม 1-3 ระหว่างที่เรียนนั้น เพื่อนๆ น้องๆ คนอื่นๆ ก็ได้เรียนบ้าง ไม่เรียนบ้าง มาดูชีวิตแต่ละคน

• อุเทน เป็นพี่แจ็ค จริงๆ มีพี่ชายอีกคนแต่เรายังไม่พูดถึง เป็นสามพี่น้องชายที่แก่นเฟี๊ยว ซ่า ชกต่อยไม่เคยเลือก ไม่เคยกลัวใคร ในชุมชน
• อุเทนไม่ได้เรียนต่อ จบแค่ ป. 6 หลังจากนั้นเตร็ดเตร่ไปเรื่อง พ่อแม่ก็ทำงานหนักคงไม่มีเวลาได้อบรมสั่งสอน หรือตักเตือน กลับมองว่าเด็กผู้ชาย ชกต่อยกันมันก้เป็นเรื่องที่ดี มันจะได้ไม่เป็นคนขี้กลัวเหมือนผม :(
• เป็ดก็เรียนอยู่ชั้นประถม ไม่ได้แก่นเฟี๊ยว แต่เป็นลูกชายคนเดียวในพี่น้องสามคน บ้านค้าขายของชำ เงินก็หยิบใช้ง่าย
• แจ็คน้องชายอุเทนก็เหมือนพี่ชาย แต่เพราะว่าพี่ชายทั้งสองคนเล่นบทโหดอยู่แล้ว เลยไม่อยากแสดงบทซ้ำ ก็เลยยังพอคุยกันได้บ้าง
• เปี๊ยก บ้านอยู่ในซอย ฉลาด ตัวเล็ก เตะบอลเก่ง ลูกชายคนเดียว มีพี่สาวสองคน ไม่กลัวใครเหมือนกัน
• ตี๋ เมื่อก่อนหนังเรื่องตี๋ใหญ่ดังมาก เค้าบอกว่า "ไอ้ตี๋.....อย่าทำให้ใครเดือดร้อน" มีพี่ชายอีกคนเพื่อนรุ่นเดียวกับผม

        ทุกๆ อย่างก็เดินทางของมันไปตามกาลเวลา เมื่อเวลาผ่านไป ทุกอย่างก็เปลี่ยนไป ทุกคนก็เริ่มเป็นหนุ่มน้อย กร้านโลกขึ้นเรื่อยๆ ตามประสพการณ์ชีวิต ที่ผ่านเข้ามา สมัยนั้น ยาบ้ายังไม่มีหรอก อย่างมากก็ ดมกาว ดมแล็กซ์ ถือถุงพลาสติกเดินไปเดินมา อยู่ตามซอกตึกบ้าง แต่ผมไม่ยุ่งและไม่อยากลอง เพราะเห็นสภาพแต่ละคน มันก็เหมือนคนเมากัญชา พูดไม่ค่อยรู้เรื่อง อารมณ์เกรี้ยวกราด ไม่ค่อยมีใครอยากยุ่ง พ่อแม่ก็ทำงานกันไม่มีเวลามาดูแลลูก

ปล. * บุคคลที่กล่าวถึงในบทความนี้ มีตัวตนจริง ถ้าพาดพิงใน่ส่วนไม่ดีต้องขออภัย บางคนไม่ได้มีชีวิตอยู่แล้วต้องขออนุญาติ เพื่อเป็นอุทาหรณ์ให้กับคนรุ่นหลัง *