เป็ดนั้นก็เป็นอีกหนึ่งหนุ่มที่โตมาพร้อมๆ กัน เค้าเป็นรุ่นน้องประมาณ 3 ปี ที่บ้านขายของชำ มีพี่สาวสองคน สิ่งที่ผมจำได้เกี่ยวกับเป็ดคือ เค้าจะมาคุยเล่นกับผมบ้าง น่าจะสนิทสุด เพราะหน้าบ้านเยื้องๆ กันอยู่ กรปรกับแม่ผมได้เซ็งร้านขายของชำต่อจากแม่เค้ามาขายของชำ ตั้งแต่สมัยผมอยู่ประถม ก็เลยทำให้บ้านผมเป็นแหล่งพบปะสังสรรค์ พูดคุยของบรรดาผู้คนในชุมชน หลังจากที่รุ่นผมเรียนจบและแยกย้ายกันไปทำงานหรือเรียนต่อนั้น สิ่งที่เกิดขึ้นคือ ชุมชนที่ผมเคยอยู่กลับเงียบสงัดลงไปถนัดตา หลังจากที่ผมได้มีโอกาศกลับไปเที่ยวหลังจากทำงานมาได้ซัก 1-2 ปี เพราะว่า คนรุ่นใหม่ก็ละทิ้งบ้านไปใช้ชีวิตตามที่แต่ละคนอยากทำ บางคนก็ไม่ได้กลับไปเยี่ยมเยียนที่ชุมชนนั้นอีกเลย
เป็ดนั้นถ้าผมจำไม่ผิด ในช่วงที่ผมเรียนอยู่ระดับ ปวช. ขณะนั้นยาม้า (ยาบ้า) เริ่มเข้ามาในชุมชนและเริ่มมีการซื้อขาย บางคนก็เสพด้วย ผมจำรายละเอียดไม่ค่อยชัดนัก แต่รู้ตัวอีกที เป็ดก็เข้าไปอยู่ในคุกแล้ว ด้วยเรื่องราวที่เกี่ยวข้องกับยาม้า และผมเองก็ไม่มีโอกาศได้เจอ หรือพูดคุยกับเป็ดอีกเลย รู้ข่าวอีกที่ล่าสุด เมื่อเร็วๆนี้ เป็ดพึ่งจะออกจากคุก ส่วนพ่อแม่และพี่สาวคนรองได้เสียชีวิตไปแล้ว เหลือพี่สาวคนโต พ่อผมบอกว่า เป็ดออกจากคุกมาทำงานกับตี๋
ผมเองก็ยังไม่มีโอกาศได้กลับไปและเจอพวกเค้าอีกเลย ถ้ามีโอกาศคงได้เจอและพูดคุยกับพวกเค้าบ้าง เวลาที่ผ่านมาเกือบๆ 20 ปีที่อยู่ในคุก ผมไม่รู้ว่าเป็ดเป็นอย่างไรกันบ้าง แต่ที่สิ่งที่ผ่านในชีวิตมาสำหรับผมตลอดเวลาเกือบๆ 20 ปีของการทำงานและใช้ชีวิตแบบคนทั่วๆ ไปนั้น ก็มีทั้งสุขและทุกข์ปะปนกันไป หวังว่าเป็ดจะเป็นอีกคนที่ได้รับโอกาศในการเริ่มต้นชีวิตใหม่ที่ดี หลังจากต้องชดใช้กับสิ่งที่ตนทำไปในคุกตลอดเกือบๆ 20 ปี เช่นกัน
ปล. * บุคคลที่กล่าวถึงในบทความนี้ มีตัวตนจริง ถ้าพาดพิงใน่ส่วนไม่ดีต้องขออภัย บางคนไม่ได้มีชีวิตอยู่แล้วต้องขออนุญาติ เพื่อเป็นอุทาหรณ์ให้กับคนรุ่นหลัง *
No comments:
Post a Comment